Każdy z nas musi przez to przejść,niektórzy mają już to za sobą,niektórzy są na tym etapie,a niektórych dopiero to czeka.
My rodzice chcemy jak najlepiej(ale sie mądrze)choć nie zawsze nam to wychodzi,a nastolatkowie zastanawiają się czego my się czepiamy.I koło się zamyka.I tak jest od wiek wieków.Spróbujmy być dla siebie bardziej wyrozumiali.
Ale spójrzmy na to inaczej,zamieńmy się stronami,wy młodzi choć na chwilę bądźcie nami-wapniakami,a my wami-małolatami.No i....
wracamy późno,niewiadomo skąd,w podejrzanym towarzystwie,pod wpływem alkoholu,wcześniej nie mówimy wam gdzie i dokąd idziemy.Co czujecie?!
Niepokój,strach?!jesteście wkurzeni?ja też bym była...
Ale oczywiście nie pakuję wszystkich do jednego worka.Różna jest młodzież i różni są rodzice.
Do tych drugich też mam zastrzeżenia,w pogoni za pieniędzmi nie widzą krzyku rozpaczy własnego dziecka.

Nie wystarczy dać mu modny ciuch,czy najnowszy gadżet itp.,gdy ono woła o miłość,o zwykły gest i takie dziecko się gubi a potem buntuje w różny sposób i zaczynają się schody,problemy...
A potem rodzice twierdzą a wszystko miał ,lecz zapomnieli o jednym,nie miał miłości.....
Bunt jest różny narkotyki,alkohol,samooklaczenia itp.ja to nazywam chorym buntem,ale jest też fajny bunt(teraz rodzice mnie przeklną)styl ubierania,muzyka.

Słuchajcie młodzi!bądźcie sobą,pokazujcie emocje,ale nie uciekajcie do drastycznych metod.Słuchajcie muzyki,czytajcie wiersze,słuchajcie tekstów piosenek,przelewajcie swoje myśli na papier.Nie warto zatracić siebie i potem żałować,że zrobiło się coś głupiego.
Wy dorośli zauważcie,że wasze dorastające dzieci to wasi partnerzy,dajcie im swobodę działania,myślenia i uczenia się na własnych błędach,tak łatwiej zrozumieć zło.Przede wszystkim kochajcie ich ale nie miłością zaborczą,nie chowajcie ich pod kloszem bo tak rodzi się bunt.Zaufajcie im i stańcie się ich PRZYJACIÓŁMI.To działa!!! w moim przypadku zadziałało na 100%.
POWODZENIA