Deszcz. Pamiętam deszcz.
Szare chmury kłębiły się nad ulicami miasta
Odstawiłaś gwałtownie filiżankę kawy i wstałaś od stołu
Zaczekaj powiedziałem
Nie, odpowiedziałaś
Tajemnice odsłaniają się. Otwórz oczy
To nonsens. To jest prawdziwe życie. Takie rzeczy zaprzeczają zmysłom

Błyszczące, białe światło, podobne do świateł stadionu, krążyło ponad drzewami i drogą
Nas troje stało obserwując go z absolutnym zdumieniem w oczach
Dwóch Indian i Finka
Godzinę na zachód od Fond Du Lac
Noc była czysta i zimna
Bez chmur, bez deszczu, bez śniegu
Tylko puste niebo napełnione było tysiącami tańczących kropek
Błyszczące białe światło poruszało się w naszym kierunku bezdźwięcznie
Cisza. Żadnego odgłosu
Staliśmy bez ruchu
Gwiezdni ludzie przyjechali nas odwiedzić.

Żółty szal zarzuciłaś wokół szyi demonstracyjnie
Twoje zielone oczy patrzyły ze szczególną intensywnością
Nie uwierzyłaś w ani jedno słowo które wypowiedziałem
Powiedziałaś gniewnie
Wy Amerykanie żyjecie w Disneylandzie. Nauka jest realnością.
O czym do licha mówisz? Jakie to ma znaczenie?
Majestatycznie, jak aktorka w stylu Dietrich lub Garbo
Obróciłaś się ku mnie i powiedziałaś wprost
Jeśli chcesz żyć ze mną musisz żyć w realnym świecie

Roześmiałem się, spojrzałem przez okno i zobaczyłem deszcz
Nie rozumiesz
Nikomish, Córko Księżyca
Opowiadałaś nam o Gwiezdnych Ludziach
Oni nie zapomnieli o nas
Pojawili się wraz z jasnym światłem na nocnym niebie
Widzianym przez dwóch Indian i Finkę

To jest prawdziwe życie. Takie rzeczy nie zdarzają się
Usłyszałem odgłos twoich brązowych butów stukających o drewnianą podłogę
Kiedy odwróciłaś się i skierowałaś ku drzwiom
Skinęłaś głową brodatemu mężczyźnie przy sąsiednim stoliku
Twojemu rodakowi, który czytał prawdę w porannej gazecie
Odeszłaś. Odeszłaś. Na zawsze odeszłaś.

Wygodne usprawiedliwienie, pomyślałem
Pomieszanie twojego umysłu zniknęło gdy wróciłaś do swojego ukrytego rozumowego świata skutecznie zorganizowanego i przerażająco posłusznego
Nie rozumiesz
Istnieje coś więcej we wszechświecie niż widzą nasze oczy
niż to co rozwija się wraz ze świadomymi poszukiwaniami człowieka

Kochanie, mam dla ciebie najnowszą wiadomość
Starsi opowiadali nam o tym wiele razy nad pomarańczowo iskrzącym się ogniem
Głos Nikomish, długo niesłyszany ale niezapomniany, przepowiedział
Nie obawiaj się
Trzymaj swe ręce złączone
Oddychaj głęboko białym zimowym powietrzem
Jesteś jednym z Gwiezdnych Ludzi
Oni nie zapomną cię

Kochana, wędrująca ulicami miasta w niebieskim deszczu
Żółty szal, zielone oczy, brązowe buty
Czy kiedykolwiek powracasz myślami do przeszłości i zastanawiasz się
Może widziałem klucz do zamka w drzwiach
Które od lat rozpaczliwie chcieli otworzyć
Twoi fizycy ciała stałego i konstruktorzy rakiet
Jak możliwa jest podróż z Plejad do planety Ziemia
Z prędkością światła 186,000 mil na sekundę

Nikomish nie okłamałaby nas
I ja nie okłamałbym ciebie
To była starożytna przepowiednia opowiedziana nam przez Starszych, której świadkiem było dwóch Indian i Finka
Tej nocy na drodze, jedną godzinę na zachód od Fond Du Lac
Gwiezdni Ludzie, którzy są naszymi przodkami, odwiedzili nas wraz z jasnym światłem na nocnym niebie
Tak mówiono
Tak powiedziano
Oni nie zapomnieli o nas
Nie rezygnuj tak łatwo Córko Księżyca
Która śpiewasz nam tego dnia
Pieśń Gwiezdnych Ludzi.

Było bardzo zimno; śnieg padał i zaczynało się już ściemniać; był ostatni dzień w roku, wigilia Nowego Roku. W tym chłodzie i w tej ciemności szła ulicami biedna dziewczynka z gołą głową i boso; jej znoszone trzewiki rozpadły się kilka dni temu, na nowe matki dziewczynki nie było stać - rząd podniósł latem VAT na obuwie dziecięce do 44%, a rekompensaty miano wypłacać dopiero od trzeciego kwartału przyszłego roku. "- Nic to - mówiła mama dziewczynki - potrzeby budżetu są ważniejsze od naszych drobnych przyjemności. Pan premier mówił, że trzeba troszkę zacisnąć pasa, by w przyszłości żyło się zdrowo i dostatnio."

Szła więc dziewczynka boso, stąpała nóżkami, które poczerwieniały i zsiniały z zimna; w starym fartuchu niosła zawiniętą całą masę zapalniczek mejd in czajna, a jedną trzymała w ręku; przez cały dzień nie sprzedała ani jednej; nikt jej nie dał przez cały dzień ani grosika. Przechodnie pokazywali dziewczynce puste kieszenie: "- Nic mi już nie zostało - powiedział jeden pan - zapłaciłem dzisiaj obowiązkowe OC, które zdrożało o 55%. Ale jestem zadowolony, ponieważ wiem, że pójdą na szczytny cel - leczenie ofiar wypadków, jak to zapowiedział pan minister zdrowia"; "- Chętnie bym kupiła od ciebie zapalniczkę - mówiła pewna kobieta - ale nie mogę tego zrobić, bo nie wydasz mi paragonu fiskalnego, a więc handlujesz nielegalnie; pan minister finansów nie po to haruje całymi dniami obmyślając budżet, z którego wszyscy korzystamy, by mu sabotować wysiłek lewymi interesami"; "- Ależ dziecko! - krzyknęła jakaś staruszka - Pan minister pracy zabronił pracy nieletnim! Wracaj natychmiast do domu, bo zaprowadzę cię na posterunek Opieki Społecznej!"

Szła więc dziewczynka taka głodna i zmarznięta i wyglądała taka smutna, biedactwo! Płatki śniegu padały jej na długie, jasne włosy, które tak pięknie zwijały się na karku, ale ona nie myślała wcale o tej ozdobie. Chciała w przyszłości zostać fryzjerką, bardzo tego pragnęła, choć zdawała sobie sprawę, że bez odpowiednich znajomości trudno zdobyć taki zawód, chroniony przez korporacje fryzjerskie, ustawy branżowe i związki zawodowe razurów. "- Gdybym była chciwa, niesolidarna i podła - rozmyślała dziewczynka - to bym pomyślała, że to niesprawiedliwe. Lecz mama mi wytłumaczyła, że dzięki regulacjom wolnego rynku ceny usług wszędzie są takie same i nikt nie spekuluje goleniem i strzyżeniem. To dla dobra wszystkich przecież." Odgoniła zacofane myśli i przykucnęła w kącie między dwoma domami, z których jeden bardziej wysuwał się na ulicę, usiadła i skurczyła się cała; małe nożyny podciągnęła pod siebie, ale marzła coraz bardziej, a w domu nie mogła się pokazać, bo przecież nie sprzedała ani jednej zapalniczki, nie dostała ani grosza, a w domu się nie przelewało; "Niedługo będzie lepiej - powtarzał ojciec - Na pewno. Dostaniemy podwyżkę zasiłku, pan minister pracy i polityki socjalnej obiecywał 5 PLN więcej już od wiosny! Od wiosny, kiedy tylko pojawią się wpływy z nowej, zwiększonej do 100% akcyzy na paliwa!"

Małe ręce dziewczynki prawie całkiem zamarzły z tego chłodu. Ach, jedna zapalniczka, jakby to dobrze było! Żeby tak wyciągnąć jedną zapalniczkę, zapalić i tylko ogrzać paluszki! Wyciągnęła jedną i "trzask", jak się iskrzy, jak płonie! mały ciepły, jasny płomyczek, niby mała świeczka otoczona dłońmi! ogień palił się tak łaskawie i grzał tak przyjemnie; ach, jakież to było rozkoszne! Dziewczynka wyciągnęła przed siebie nóżki, aby je rozgrzać - a tu płomień zgasł. Świeczka znikła - a ona siedziała z zepsutą zapalniczką w dłoni. "Dobrze pisali w gazetach - przypomniała sobie dziewczynka - że importowane towary to buble, że dobre są tylko polskie i europejskie wyroby. Bardzo słusznie wprowadzono cła zaporowe i dodatkowe opłaty, nie potrzebujemy tu chińskiego śmiecia. Co prawda na europejskie zapalniczki nas nie stać, są dziesięć razy droższe, ale to tylko dlatego, że cały czas można jeszcze kupić te tańsze - tak mówił pan minister gospodarki, a ja, i mama, i tata, wszyscy mu wierzymy".

Zapaliła mimo to nową, ogień palił się i błyszczał; i oto siedziała pod najpiękniejszą choinką; była ona jeszcze wspanialsza i piękniej ubrana niż choinka u bogatego kupca, którą ujrzała przez szklane drzwi podczas ostatnich świąt; tysiące świeczek płonęło na zielonych gałęziach, a kolorowe obrazki, takie, jakie zdobiły okna sklepów, spoglądały ku niej. Dziewczynka wyciągnęła do nich obie rączki - ale tu zgasła zapalniczka; mnóstwo światełek choinki wznosiło się ku górze, coraz wyżej i wyżej, i oto ujrzała ona, że były to tylko jasne gwiazdy, a jedna z nich spadła właśnie i zakreśliła na niebie długi, błyszczący ślad.

- Ktoś umarł! - powiedziała malutka, gdyż jej stara babka, która jako jedyna okazywała jej serce, ale już poddano ją dobrowolnej obowiązkowej eutanazji, powiadała zawsze, że kiedy gwiazdka spada, ktoś umiera i przestaje obciążać budżet swoim istnieniem. Dziewczynka znowu zapaliła zapalniczkę, zajaśniało dookoła i w tym blasku stanęła przed nią stara babunia, taka łagodna, taka jasna, taka błyszcząca i taka kochana. Babunia nigdy przedtem nie była taka piękna i taka wielka; chwyciła dziewczynkę w ramiona i poleciały w blasku i w radości wysoko, wysoko; a tam już nie było ani chłodu, ani głodu, ani strachu, ani oczekiwania na zasiłek.

A kiedy nastał zimny ranek, w kąciku przy domu siedziała dziewczynka z czerwonymi policzkami, z uśmiechem na twarzy - nieżywa: zamarzła na śmierć ostatniego wieczora minionego roku, pomimo tego, że rząd bardzo się biednymi przejmował. Ranek noworoczny oświetlił małego trupka trzymającego w ręku zapalniczki, z których garść była zużyta. Chciała się samodzielnie ogrzać zamiast pójść do schroniska, powiadano; ale nikt nie zadał sobie pytania, dlaczego nikt nie kupił od niej choćby jednej zapalniczki.