Boże Narodzenie to ogólnie rzecz biorąc cała opowieść, która jest ściśle związana z ogólnymi odczuciami dotyczącymi zimy na półkuli północnej. To właśnie na niej najbardziej zakorzenione jest to konkretne święto.

W okresie zimy wszystko zostaje wtedy pokryte białą pokrywą śnieżnego puchu. W dawnych latach te konkretne uwarunkowania pogodowe sprawiły, że ludzie gromadzili się razem po to, aby móc ogrzać się nad ogniem.

To zimowe przekonanie, że wszystkie otaczające nas rzeczy są wtedy martwe lub śpią i czekają na wiosenne odrodzenie się, było impulsem pozwalającym ludziom ustanowić Boże Narodzenie jako okres świąteczny. Następnie szybko zdołał zakorzenić się on w świecie zachodnim.

Historia tego specyficznego okresu jest opowieścią o tym, jak wiele różnych tradycji połączyło się w jedno konkretne święto. Jest ono teraz obchodzone w dziesiątkach, a nawet setkach różnych miejsc na całym świecie.

Boże Narodzenie to zasadniczo obchody narodzin Dzieciątka Jezus (jak łatwo odgadnąć po jego nazwie), czyli centralnej postaci chrześcijaństwa. Ale w rzeczywistości nie ma żadnego historycznego dokumentu, który dowodziłby, że 25 grudnia był właśnie tym dniem, w którym urodził się Jezus.

W rzeczywistości jest tak, czego zresztą dowiesz się, jeśli przeczytasz dalszą część naszego dzisiejszego artykułu, że Boże Narodzenie ma tak naprawdę mocno dostrzegalne pogańskie korzenie.

„Zawsze będę obchodzić Boże Narodzenie w moim sercu i staram się je zachować w pamięci przez cały rok”.
-Charles Dickens-

Boże Narodzenie i jego historia

Historia związana ze świętami Bożego Narodzenia nie ma żadnego pochodzenia. Zamiast tego specjaliści zajmujący się bliżej tą kwestią uznali, że na stworzenie tych dwóch dni pełnych spokoju i solidarności wpływ miało co najmniej kilka różnych kultur.

Wszystko zaczęło się w Cesarstwie Rzymskim (które później stało się główną siłą napędową chrześcijaństwa na świecie). Rzymianie mieli swoje własne święto, które obchodzili w trakcie przesilenia zimowego przypadającego na dni od 17 do 23 grudnia. W czasie tego święta czcili boga Saturna, dlatego też określali ten okres jako „Saturnalia”.

Rzymianie w trakcie tego święta mieli zwyczaj dawania różnego rodzaju upominków i jedzenia ludziom biednym. Powszechne było również spożywanie dużych, obfitych posiłków i intensywne picie, z reguły wina. Innymi słowy, po prostu świętowali na całego. Podobnie zresztą jak mieli w zwyczaju to robić w trakcie wielu innych okazji przypadających w roku.

Ale nie tylko oni świętowali o tej porze roku. Starożytni Egipcjanie 25 grudnia świętowali narodziny boga Ozyrysa. Ale to nie jest jedyny zbieg okoliczności pomiędzy mitologią egipską, a chrześcijaństwem. Egipcjanie wierzyli również w to, że inny ich bóg, Horus zrodził się z dziewiczej bogini Izydy właśnie pod koniec grudnia.

Inne kultury związane z początkami Bożego Narodzenia

Grecy również uważali 25. grudnia za specjalny dzień. Wierzyli oni, że tego dnia urodzili się Dionizos (ich bóg wina) i Adonis (grecki bóg piękna). Niektórzy twierdzą również, że hinduski bóg Kryszna narodził się 25 grudnia, choć nie jest to element powszechnie akceptowanej wiary w hinduizmie.

Z kolei Chińczycy 24. i 25. grudnia traktują jako dnie wolne od pracy. W ich trakcie upamiętniają przesilenie zimowe. Aztekowie wierzyli, że ich bóg Quetzalcoatl urodził się w ostatnim tygodniu grudnia. Starożytni Persowie wierzyli również, że ich bóg Mitra urodził się 25. grudnia, jego matką miała być dziewica Anahita.

Mitraizm dotarł nawet do granic Imperium Rzymskiego po tym, jak najechali Persję. W społeczeństwie rzymskim stał się tak ważnym wyznaniem, że przez długi czas konkurował nawet z chrześcijaństwem. Tradycje, na jakich oparta była ta religia dość skutecznie wymieszała się się z rzymską tradycją związaną z Saturnaliami.

W jaki sposób i kiedy Boże Narodzenie stało się świętem?

Kiedy chrześcijaństwo naprawdę zaczęło rozpowszechniać się po świecie, teolodzy zaczęli debatować, kiedy dokładnie narodził się Jezus. Ewangelie nie były jakoś specjalnie precyzyjne pod tym względem. Niektórzy twierdzili, że wydarzenie t miało miejsce w okresie panowania króla Heroda, podczas gdy inni uważali, że stało się to po tym, jak Quirinius doszedł do władzy w 6 r. n. e.

Ten brak pewności spowodował, że niektórzy ludzie świętowali Boże Narodzenie 20 maja, a z kolei inni wybrali sobie dzień 20 kwietnia. Taka rozbieżność dat spowodowała wiele zamieszania, zatem wyznawcy tej religii powołali specjalną radę, której zadaniem miało być rozwiązanie problemu, tak jak czyniono to już wiele razy wcześniej. Mitraizm nadal miał wielu zwolenników, więc kapłani postanowili ustalić dzień narodzin Jezusa jako przypadający dokładnie 25 grudnia.

Zasadniczo oparli się oni w tym przypadku o pradawne perskie wierzenia, które rozpowszechniły się także wśród społeczeństwa Cesarstwa Rzymskiego. Stało się to w roku 354 n. e. , pod przewodnictwem papieża Liberiusza.

Historia tego niezwykle popularnego święta, jakim niewątpliwie jest Boże Narodzenie jest ponadczasowa. A wszystko dlatego, że ma ono swoje początki i podstawy w wielu różnych kulturach i epokach.

Boże Narodzenie łączy tradycyjne dla różnych kultur uczucia pokoju, przyjaźni i solidarności w jedno święto. Ostatecznie jest coś magicznego w tym ostatnim tygodniu roku, co sprawia, że my też chcemy poprawić swoje własne życie i świętować początki kolejnego roku.

Umoralnianie jest formą przemocy psychicznej, która zwykle pozostaje niezauważona. Nałożenie wartości lub zasad na innych jest w wielu przypadkach uważane za heroiczne. Dlatego czasami agresywne i upokarzające postawy są podziwiane i bronione.

Ludzie, którzy uciekają się do techniki określanej jako umoralnianie, usprawiedliwiają się mówiąc, że robią to dla dobra ludzi. Chcą, aby wszyscy dostosowali się do pewnych wartości, chociaż używają wątpliwych środków, aby to osiągnąć. Jeśli ci, którzy są za skończeniem z agresją, nie są posłuszni, są krytykowani, lekceważeni, potępiani i nękani.

Ogólnie rzecz biorąc, cykl umoralniania zaczyna się od paternalizmu. Ludzie dzielą się radami, o które nikt nie prosił i oceniają innych tak, jakby ich osąd był szanowany i wartościowy. Najbardziej niepokojącym aspektem jest to, że nie są oni przykładem dobrego zachowania. Jednak mają tendencję do bycia na pozycjach, które prowadzą ich do przekonania, że ​​są lepsi niż wszyscy inni.

„Ten, kto nosi swoją moralność jako najlepszą szatę, byłby lepszy będąc nago”.

–Khalil Gibran–

Umoralnianie i podporządkowanie

Główną cechą umoralniania jest narzucanie wytycznych dotyczących zachowania na innych ludzi. Kluczowym słowem w opisywanej przez nas dynamice jest właśnie: narzucanie. Osoba chce, aby jej „wartościowa” narracja została przyjęta przez innych, z powodu prostego i niepodważalnego powodu: „to jest narracja, którą ludzie powinni podążać”.

Ci, którzy praktykują umoralnianie myślą, że są moralnie lepsi, ponieważ są ojcem lub matką, szefem, psychologiem lub księdzem lub dlatego, że po prostu mają lepsze umiejętności językowe niż reszta. Czasami łatwo jest im uwierzyć w to, że mogą wpływać na zachowania ludzi. Ale to nie mogłoby być dalsze od prawdy.

Autentyczne zasady moralne muszą liczyć się zarówno z refleksją, jak i przekonaniem. Nie są wprowadzane w życie ze strachu, presji lub przymusu. Prawdą jest, że podczas wychowania dzieci potrzebują wskazówek rodziców, aby w pełni i konstruktywnie stać się częścią społeczeństwa. Istnieje jednak duża różnica między edukacją, a umoralnianiem. Pierwsze ma na celu stworzenie świadomości, podczas gdy drugie ma na celu kontrolę.

Przemoc i umoralnianie

Umoralnianie prowadzi do przemocy psychicznej. Przede wszystkim dlatego, że stwierdza, że ​​druga osoba jest moralnie gorsza. Umoralnianie jest w większości kłamliwe. W końcu kto naprawdę może powiedzieć, że człowiek jest moralnie lepszy od drugiego? Czy jest pełna pewność, że jedna osoba jest bardziej spójna etycznie niż inna? Czy motywacje i intencje, które kierują ich zachowaniem są wystarczająco jasne?

Istnieje wiele przypadków przywódców religijnych, polityków, rodziców, a nawet nauczycieli, którzy nie praktykują tego, do czego zachęcają innych ludzi. Nawet jeśli te postacie praktykują to co nauczają, ich pierwszym dowodem na moralne oświecenie będzie ich zdolność do poszanowania indywidualności i integralności innych.

Z drugiej strony powinniśmy zauważyć, że tego rodzaju zachowanie nie jest związane tylko ze słowami. Zazwyczaj umoralnianiu towarzyszą gesty aprobaty lub dezaprobaty lub etykietowania czegoś co jest dobre lub złe. Jest to synonim manipulacji, która szkodzi innym ludziom.

Inne cechy

Umoralnianiu towarzyszy zachowanie kontrolujące i lekceważące. Na przykład moralizatorzy zazwyczaj czują się uprawnieni do przesłuchiwania lub zadawania pytań innym ludziom. Zwykle pytają takie rzeczy jak „Dokąd idziesz?”, „Co zamierzasz zrobić?”, „Dlaczego to zrobiłeś?” lub „Co przede mną ukrywasz?”

Mogą również mówić wymagającym tonem. Chcą być szefami, ponieważ w ten sposób buduje się i potwierdza ich tak zwana wyższość. Ponadto zazwyczaj czują, że mają prawo interpretować działania innych osób. Dlatego mają tendencję do mówienia takich rzeczy jak: „Zrobiłeś to tylko dlatego, że chciałeś coś z tego wyciągnąć”.

Najgorsze co robią moralizatorzy to ośmieszanie, pomniejszanie i próba zgorszenia tych, którzy nie myślą lub zachowują się tak jak oni. Ich celem jest to, aby ludzie czuli się zawstydzeni i winni nie dlatego, że koniecznie martwią się o wartości moralne innych ale dlatego, że chcą aby ich narracja stała się czymś w rodzaju prawa.

Jednym z filarów wpływających na naszą dynamikę zachowania jest poczucie własnej wartości. To jak czujemy się w stosunku do nas samych wpływa na obierane przez nas cele, na relacje, na których nam zależy lub na intensywność naszych emocji.

Poczucie własnej wartości przychodzi po dobrze wykonanej pracy. To nie jest loteria, na której czasami możesz wygrać. To owoc osobistego usposobienia. Kiedy szukamy rezultatu musimy zrozumieć, że wiąże się on z poprzedzającym go procesem.

Jednym z filarów ludzkiej osobowości jest poczucie własnej wartości. Abraham Maslow w 2009 r. wskazał, że potrzebujemy szacunku, który rodzi się z nas samych jako samooceny. Szacunek, który pochodzi od innych jest z kolei czymś w postaci statusu, uznania lub sukcesu społecznego.

Kiedy brakuje nam poczucia własnej wartości czujemy się gorsi, bezradni i zniechęceni oraz nie ufamy zbytnio naszej zdolności do radzenia sobie z problemami. Często marnujemy nasze siły próbując skierować naszą uwagę na zewnętrzne porównania, koncentrując nasze myśli i działania na wyrównaniu poziomów.

Po pierwsze, mówienie o komponencie poznawczym w samoocenie oznacza rozróżnienie między tym, co rozumie się przez samoocenę, a tym, co rozumie się przez koncept samego siebie. Pojęcie konceptu definiuje się jako obraz samego siebie w wymiarze poznawczym, percepcyjnym i afektywnym.

Koncepcja samego siebie wiąże się z własną reprezentacją ludzi. Z drugiej strony, samoocena jest rozumiana jako pozytywna lub negatywna ocena swojej własnej koncepcji dokonywana przez daną osobę, w tym związane z nią emocje i postawy wobec siebie.

„Samospełnienie nie ogranicza się do przyjemności”.

Poczucie własnej wartości przychodzi później

Osiąganie celów, wyznaczanie ich i walka o nie jest ściśle związane z dobrym samopoczuciem i zdrowiem psychicznym. Wyznaczanie celów pozytywnie wpływa na inne obszary naszego życia i pozwala nam kontrolować ważne aspekty psychologiczne, takie jak uwaga, pewność siebie lub motywacja.

Jednym z głównych powodów lub objawów depresji jest utrata motywacji i zainteresowania ważnymi celami. Dr Ellis twierdzi, że problemy z samooceną wynikają z określonych sposobów myślenia, które można nazwać irracjonalnymi, nielogicznymi lub autodestrukcyjnymi.

• Przekonanie, że musimy być kompetentni i efektywni we wszystkim, co robimy.
• Musimy być kochani i akceptowani przez wszystkich ważnych ludzi w naszym otoczeniu.
• Wydarzenia, które miały miejsce w przeszłości mają decydujące znaczenie dla naszego obecnego i przyszłego zachowania. Zawsze będą miały na nas określony wpływ i mogą się powtórzyć.
• Łatwiej jest uniknąć, niż zmierzyć się z obowiązkami i problemami życiowymi.
• Nieszczęścia ludzkie wynikają z przyczyn zewnętrznych i nie możemy zrobić nic lub prawie nic, aby uniknąć lub kontrolować smutek i cierpienie, jakie w nas wywołują.

Interwencja w zakresie poczucia własnej wartości nie jest prosta. Korzystny jest jej dynamiczny i wrażliwy charakter. Próba jej zmiany staje się zatem ćwiczeniem precyzyjnym. Jest także wynikiem szeregu działań, nawyków i umiejętności. Co za tym idzie jest czymś nabytym.

«Poczucie własnej wartości to reputacja, którą sami sobie wyrabiamy.»

-Nathaniel Branden-

Niska samoocena jest jak jazda z zaciągniętym hamulcem

To, co jest przed nami i to, co jest już za nami, nie jest ważniejsze niż to, co nosimy w sobie. Ani w jaki sposób widzimy to, co nosimy w sobie i jak sami siebie definiujemy. Na jakość życia wpływa samoocena. Określa, jak każda osoba postrzega i ocenia siebie, co wpływa na jej zachowanie na poziomie rodzinnym, społecznym i indywidualnym.

Niska lub wysoka samoocena wpływa na nasze relacje z innymi. I znajduje odzwierciedlenie w wymiarze społecznym oraz w naszych umiejętnościach, które wykorzystujemy, by stawiać czoła różnym wyzwaniom.

Podsumowując, niska samoocena powoduje, że czujemy się niezdolni. Wpadamy w negatywną pętlę mechanizmów autodestrukcyjnych, takich jak negatywne uczucia, obsesyjne idee, nieporozumienia w interpretacji myślenia i uczuć innych. Krótko mówiąc, sprawia, że stajemy się mniej funkcjonalni i precyzyjni.

„Ty, jak każda inna osoba we wszechświecie, zasługujesz na Twoją miłość i przywiązanie”.

Bycie niezwykłym to za mało. W rzeczywistości bezużyteczne jest posiadanie niesamowitych cech, jeśli nie używamy ich na naszą korzyść, aby tworzyć niezwykłe rzeczy. Nie ma sensu być utalentowanym, jeśli nie rozwiniemy naszego talentu. Bycie niezwykłym nie ma znaczenia, jeśli nie pracujemy z pasją, aby być najlepszą wersją nas samych i osiągnąć nasze cele.

Bycie niezwykłym oznacza pracę nad stworzeniem czegoś co kochamy. Twoim celem powinno być przeżywanie swojego życia w radosny sposób podczas tworzenia rzeczy, którymi Ty i inni możecie się cieszyć. Bycie niezwykłym to wiedza kiedy i jak działać a także pamiętać, że działania są ważniejsze niż słowa. Bycie niezwykłym to znacznie więcej niż posiadanie cech charakterystycznych. To bycie wystarczająco odpornym, by uczyć się na porażce.

Ci, którzy są pracowici, odpowiedzialni, prężni i pełni pasji są niezwykli. Powodem tego jest to, że są w stanie włożyć kawałek siebie we wszystko co robią. Wiedzą jak współpracować z niepewnością i ryzykiem, ale są także cierpliwi, ponieważ lubią czekać na odpowiednie chwile. Są ludźmi czynu, chociaż uwielbiają też interpretować i czytać innych. To jest coś, co daje im wielką przewagę.

Wzmacniają ludzi wokół siebie i nie odczuwają potrzeby, aby upokarzać i poniżać innych. Wręcz przeciwnie, bycie niezwykłym oznacza wspieranie tych, których kochasz. Chodzi o pomocną dłoń, gdy ktoś jest w potrzebie. Ponadto, niezwykli ludzie widzą wiele rzeczy, których inni nie potrafią zauważyć.

„Prawdziwe szczęście pochodzi z radości z dobrze wykonanych czynów, z chęci tworzenia nowych rzeczy.”

–Antoine de Saint-Exupéry–

Sukces polega na chęci

Wszyscy chcemy odnieść sukces, ale nie wszyscy zmierzamy w tym kierunku. Gotowość jest czymś, co czyni nas niezwykłymi. To uzależnia naszą pasję od tworzenia czegoś oryginalnego.

Bycie niezwykłym oznacza nie poddanie się po niepowodzeniu. Oznacza to jednak przejście do czegoś innego, gdy zdamy sobie sprawę, że coś jest nieosiągalne (przynajmniej na razie). Bycie niezwykłym zmierza do bycia tam gdzie chcemy być. Chodzi także o poznanie naszych ograniczeń, błędów, a także naszych najbardziej przydatnych cech.

Wszystko zaczyna się od decyzji, decyzji, której nie podejmiemy, jeśli nie będziemy tego chcieli. Kiedy podejmujemy decyzję, podchodzimy do ścieżki sukcesu. Wtedy stajemy się ludźmi, którzy „robią” a nie ludźmi, którzy tylko „mówią”. Stajemy się ludźmi, którzy wykorzystują swój talent i robią z nim wspaniałe rzeczy.

„Sen staje się celem, gdy są podejmowane działania zmierzające do jego osiągnięcia.”

–Bo Bennett–

Bycie niezwykłym polega na naszym nastawieniu

Wiele osób posiada różne cechy. Niektórzy ludzie są przytłaczająco inteligentni, a inni wiedzą jak radzić sobie z różnymi sytuacjami we właściwy sposób. Jednak żadna z tych rzeczy nie ma znaczenia, jeśli nie podejmują ryzyka i decydują się wykorzystać swoje umiejętności i pokazać je światu. Nasza postawa jest naszym listem motywacyjnym i może nas zmotywować albo złamać.

Pozytywne nastawienie pozwala nam rozwijać  i wdrażać wiele narzędzi, które posiadamy. Pozytywne nastawienie pomoże nam utrzymać właściwą drogę i nie pozwoli nam łatwo się poddać. Kiedy podejście i gotowość się łączą, jesteśmy w stanie dać z siebie wszystko. Nasze podejście nas kształtuje a chęć prowadzi.

Świat zawsze potrzebuje niezwykłych istot, które ciężko pracują aby osiągnąć swoje cele. Robienie rzeczy w niezwykły sposób jest tym, co czyni nas wspaniałymi. To pozwala nam zmieniać życie innych ludzi.

Biorąc to wszystko pod uwagę, na co czekasz? Zacznij dzielić się cechami, które sprawiają, że jesteś wyjątkowy. Jesteśmy pewni, że masz ich dużo. Jeśli uważasz że jest inaczej, zachęcamy do rozpoczęcia analizy, abyś mógł odkryć rzeczy w których jesteś dobry.

„Tam gdzie chęć jest wielka, trudności nie mogą być wielkie”.

–Niccolo Machiavelli–

Dla większości z nas kolor i osobowość to dwie powiązane ze sobą kwestie. Fakt, że podobają nam się określone kolory zwykle wiąże się z pewnymi wzorcami osobowości. Dowiedz się więcej o tym interesującym połączeniu.

Chociaż wiele osób uważa, że kolory nie są związane z uczuciami, opiniami lub zachowaniami istnieją inni, którzy mocno wierzą w to, że kolor i osobowość mają ze sobą ścisły związek. W rzeczywistości niewielu ludzi wybiera ubrania w kolorze, którego nie lubi ani nie używa go do malowania ścian swojego salonu.

Prawie każdy z nas ma jeden lub więcej ulubionych kolorów. Gdyby jednak zapytano nas o powód tej preferencji niewielu z nas byłoby w stanie to wyjaśnić. Dlatego wydaje się, że istnieje coś nieodłącznego dla każdego z nas, co utrzymuje idiosynkratyczny związek z preferencjami dla jednego lub drugiego koloru. Psychologia koloru zajmuje się zagłębieniem tego tematu.

Kolor i osobowość: różnice w postrzeganiu

Każda osoba postrzega kolory inaczej i nadaje im różne znaczenia. Nie tylko różnice funkcjonalne w systemie percepcyjno-sensorycznym mogą oznaczać różnice w postrzeganiu kolorów – tym bardziej, jeśli występują zmiany, takie jak daltonizm – ale też historia życia każdej osoby sprawia, że kojarzymy różne uczucia z różnymi kolorami.

• Ten sam kolor ma różne wersje – niektóre chłodniejsze, inne cieplejsze – które mogą wywoływać różne reakcje emocjonalne, nawet jeśli są nadal tym samym kolorem.
• Czasami występuje rozdźwięk między wartościami a preferencjami. Dana osoba może wybrać jeden kolor w określonym kontekście, preferując inny kolor w innej sytuacji. Na przykład kolor czarny może dla niektórych być synonimem klasy i elegancji, a dla innych jest związany z ciemnością i żalem.

«Pozwól mi zanurzyć duszę w kolorach. Pozwól mi połknąć zachód słońca i wypić tęczę».

-Khalil Gibran-

Badanie związku między kolorem a osobowością

W większości przypadków kolor rzeczy wyraźnie wpływa na wybory podejmowane przez ludzi. Nie ma jednak zbyt wielu dowodów naukowych, aby to potwierdzić, ponieważ wiele wniosków z badań naukowych tworzona jest na podstawie poszlak.

«Kolor musi być przemyślany, wyśniony.».

-Henri Matisse-

Tak więc, chociaż nie istnieje solidna naukowa podstawa, które potwierdza związek między kolorem a osobowością istnieją pewne ogólnie przyjęte zasady w dziedzinie psychologicznej. Na przykład istnieje pewien konsensus mówiący, że ulubione kolory danej osoby odzwierciedlają w pewnym stopniu jej stan psychofizyczny i poznawczy.

Z drugiej strony niektórzy specjaliści zajmujący się psychologią zainteresowani tym tematem sugerują, że unikanie koloru nie jest niczym pozytywnym. Przeciwnie, twierdzą, że wskazane jest, aby spróbować uwzględnić w swoim życiu każdy kolor, ponieważ oznacza to większą równowagę psycho-afektywną.

Powiedz mi, jak jest Twój kolor, a powiem Ci jaka jest Twoja osobowość

Wszystko wskazuje na to, że większość ludzi zwykle decyduje się na wybór danego koloru w zależności od różnych aspektów ich codziennego życia. Niezależnie od tego, czy są to ubrania, dekoracje czy jedzenie. Można zatem wywnioskować, że wybór konkretnych kolorów jest odzwierciedleniem osobowości i że istnieje związek między nimi.

Psychologia koloru twierdzi, że drastyczne zmiany w wyborze koloru zależą od nastroju danej osoby i jej dynamiki życiowej.

Z drugiej strony wysunięto hipotezę, że zmiana ulubionego koloru może oznaczać potrzebę użycia nowego koloru jako pomocy w rozwoju nowych cech w obliczu zmieniających się okoliczności.

«Kolor to życie, ponieważ świat bez koloru wygląda jak martwy. Kolory to podstawowe idee, dzieci światła».

-Johannes Itten-

Kolor osobowości i cech osobistych

Na koniec przedstawiamy Ci niektóre cechy osobowości, które psychologia od lat kojarzy z określonymi kolorami:

• Czerwony. Sugeruje siłę woli, ambicje i energię.
• Niebieski. Oznacza tendencję do utrzymywania ustalonych zasad i wartości oraz chęć życia zgodnie z nimi.
• Żółty. Może wskazywać na osobowość marzyciela i perfekcjonisty.
• Zielony. Sugeruje silne preferencje dotyczące bezpieczeństwa i uznania.
• Pomarańczowy. Może wskazywać na ciągłe pragnienie nawiązywania relacji i spędzania czasu z innymi ludźmi.
• Czarny. Wiąże się z siłą woli i niezależnością.
• Brązowy. Sugeruje zamiłowanie do prostego życia i do nawiązywania silnych więzi przyjaźni.
• Biały. Ludzie o tej osobowości szukają prostoty, otwartości i czystości.