Çocukken daha mı güçlüydüm ne?, yoksa toz pembe hayallerin varlığımıydı güç veren küçük kalbime.

Tüm dünyaya gücüm yeterdi, sıkınca kalbimin büyüklüğü kadar olan yumruğum tüm dağları titretebilirdi.

Herkes beni çok severdi, yalan pinokyonun burnunu büyüten bir masaldan ibaretti.
...
Hayat o kadar güzeldiki büyümeye bile hazırdım, ama büyüyünce tüm gizli güçlerim kayboluverdi.

Önce yıldızlar yitirdi güzelliğini, yıldızları saymak aklıma bile gelmiyor şimdi.

Dört mevsimde umrumda değil, zaten dört rakamını ben hiç sevmedimki; okulun beş gününde dört gün matematikti.

Altı kere altı otuzaltıydı ama çokta tat vermiyordu bana.

Benim derdim kurduğum hayallerim gerçekleşmeyeceğini anlamaktı hayatta.

Eşkenar üçgenin açıları eşitti ama, çocukluğumun toz pempe hayallerini çalmışlardı kız rengi deyip bana.

Kız rengi tozpembe hayallerim yok şimdi(!)zaten yatıp izlediğim bulutlardada göremiyorum şimdi; bulutları benzettiğim binbir şekli.

Hem büyüyünce bulutlarda güzelliğini yitirdi,şimdikiler çocukluğumun bulutları değilki!

Su buharlarının basınçla meydana getirdiği şeylerdi....