Po piaszczystej drodze szła niziutka staruszka.Mimo tego, że była już bardzo stara szła tanecznym krokiem,

 a uśmiech na jej twarzy był tak promienny,jak uśmiech młodej, szczęśliwej dziewczyny.

   Nagle dostrzegła przed sobą jakąś postać. Na drodze ktoś siedział,

ale był tak skulony, że prawie zlewał się z piaskiem.

 Staruszka zatrzymała się, nachyliła nad niemal bezcielesną istotą i zapytała:    Kim jesteś?
  Ciężkie powieki z trudem odsłoniły zmęczone oczy,

a blade wargi wyszeptały:   

      - Ja? ... Nazywają mnie smutkiem

 - Ach! Smutek! - zawołała staruszka z taką radością,

jakby spotkała dobrego znajomego.
      - Znasz mnie? - zapytał smutek niedowierzająco.
- Oczywiście, przecież nie jeden raz towarzyszyłeś mi w mojej wędrówce.
- Tak sądzisz... - zdziwił się smutek - to dlaczego nie uciekasz 

przede mną. Nie boisz się?
   - A dlaczego miałabym przed Tobą uciekać, mój miły? 

Przecież dobrze wiesz, że potrafisz dogonić każdego,kto przed Tobą ucieka.Ale powiedz mi, proszę, dlaczego jesteś taki markotny?
 - Ja... jestem smutny. - odpowiedział smutek łamiącym się głosem.

 Staruszka usiadła obok niego.

- Smutny jesteś... - powiedziała i ze zrozumieniem pokiwała głową.

- A co Cię tak bardzo zasmuciło?

 Smutek westchnął głęboko. Czy rzeczywiście spotkał kogoś,

kto będzie chciał go wysłuchać? Ileż razy już o tym marzył.

- Ach... wiesz... - zaczął powoli i z namysłem - najgorsze jest to,

że nikt mnie nie lubi. Jestem stworzony po to, by spotykać się z ludźmi

i towarzyszyć im przez pewien czas. Ale gdy tylko do nich przyjdę,

oni wzdrygają się z obrzydzeniem. Boją się mnie jak morowej zarazy.

- I znowu westchnął. - Wiesz..., ludzie wynaleźli tyle sposobów,

żeby mnie odpędzić.

Mówią: tralalala, życie jest wesołe, trzeba się śmiać.

Mówią: co nie zabije, to wzmocni. I dostają zawału.

Mówią: trzeba tylko umieć się rozerwać.

I rozrywają to, co nigdy nie powinno być rozerwane.

Mówią: tylko słabi płaczą. I zalewają się potokami łez.

- Masz rację - potwierdziła staruszka - ja też często widuję takich ludzi.
  Smutek jeszcze bardziej się skurczył.
- Przecież ja tylko chcę pomóc każdemu człowiekowi.

Wtedy gdy jestem przy nim, może spotkać się sam ze sobą.

Ja jedynie pomagam zbudować gniazdko, w którym może leczyć swoje rany. Smutny człowiek jest tak bardzo wrażliwy.

Niejedno jego cierpienie podobne jest do źle zagojonej rany,

która co pewien czas się otwiera. A jak to boli!

Przecież wiesz, że dopiero wtedy, gdy człowiek pogodzi się ze smutkiem

i wypłacze wszystkie wstrzymywane łzy, może naprawdę wyleczyć

swoje rany.Ale ludzie nie chcą, żebym im pomagał.

Wolą zasłaniać swoje blizny fałszywym uśmiechem.

Albo zakładać gruby pancerz zgorzknienia. - Smutek zamilkł.

Po jego smutnej twarzy popłynęły łzy: najpierw pojedyncze,

potem zaczęło ich przybywać, aż wreszcie zaniósł się nieutulonym płaczem.

  Staruszka serdecznie go objęła i przytuliła do siebie.

- Płacz, płacz smutku. - wyszeptała czule. - Musisz teraz odpocząć,

żeby potem znowu nabrać sił.Ale nie powinieneś już dalej wędrować sam.

Będę Ci zawsze towarzyszyć, a w moim towarzystwie,zniechecenie

już nigdy Cię nie pokona.

Smutek nagle przestał płakać. Wyprostował się i ze zdumieniem spojrzał

na swoją nową towarzyszkę:
- Ale... ale kim Ty właściwie jesteś?
- Ja? - zapytała figlarnie staruszka uśmiechając się przy tym

tak beztrosko jak małe dziecko.