Proszę, dziękuję, przepraszam- Czy to tak wiele?

Używać tych słów na co dzień, rozmawiać jak przyjaciele?

Świat byłby wtedy bez zmartwień, wręcz "boski",

Migiem mijałyby wszelkie małe i duże troski...

Chciałoby się wtedy żyć, nadzieje by nie znikały,

Miłość by trwała, anioły z sił nie opadały!

Życie jest jednak inne, inne niż chcemy,

Najpierw upadamy, potem wstajemy, znów na przód idziemy...

Czasem wybaczyć trzeba i prawie potrafimy,

Choć serce długo krwawi, płacze i siły tracimy.

Z każdym dniem jest inczej, mniej romantycznie,

Kochasz z przywiązania, zamiast sercem, to bardziej fizycznie...

Aż pewnego dnia dochodzisz do wniosku,

Że Twoja Miłość wisi na włosku!

I ktoś Ci powie przepraszam-to magiczne słowo,

Czy zaczniesz żyć, żyć pełnią życia na nowo?

W świadomości ślad zawsze gdzieś tam zostaje,

Pamiętasz, choć nie chcesz! Miłość w sercu też ustaje...

Wtedy "prosisz" Boga o miłości cud,

By skruszył w Twoim sercu ten ciągły lód...

"Dziękujesz" za wszystko, co Cię dobrego w życiu spotkało,

Mówisz "przepraszam", bo przecież inaczej być miało...!

Czasu się nie cofnie, zabliźnionych ran się nie da wyleczyć!

I po co Ci to było? Taką piekną miłość skaleczyć...?!