Pewnego cudownego dnia, spotkali się ON I ONA,

Ją  niby kochał mąż , Jego niby kochała żona...

Twierdząc, że są samotni, dotrzymywali trudnej miłości kroku

Nie myśleli wcześniej wcale, o kimś "na boku"...

On  mówił, jak trudno żyć mu bez Niej dnia każdego,

Ona mówiła, jaki On cudowny- do upadłego...

Miłosnych wyznań wydawałoby się, nie było końca,

Nie brakowało im prawie nic, nawet zimą słońca.

Bo w dwóch ciałach, jedną duszę mieli,

Jemu było ładnie w czerni, Ona nie znosiła bieli...

I niby wszystko było pięknie i pasowało,

Aż jedno z nich warunek pewien dostało...

Zakaz kontaktów, zakaz dzwonienia, pisania,

Zakaz marzeń i nawet zakaz kochania...

Jesli to miłość, powinna przetrwać niejedną burzę,

Powinien Ją kochać, zamiast telefon wrzucić w kałużę...

I tak to właśnie, wszystko diabli wzięli,

o swej miłości, prawie zapomnieli...