„Nie musisz udawać, że jesteś silny,

nie musisz mówić, że wszystko jest dobrze,

nie martw się tym, co pomyślą inni,

jeśli musisz, płacz –

to dobrze wypłakać łzy do końca

(tylko wtedy wróci uśmiech).”

„Dobry mąż jest człowiekiem dorosłym. Człowiek nie staje się dorosły automatycznie po skończeniu dwudziestu jeden lat, ani dlatego że ma wielkie ciało, potężny biceps, grube konto czy dużego członka. W tym zakresie wielkość naprawdę niewiele się liczy. Liczy się konfrontacja z faktem, że czasami mężczyzna zachowuje się tak niedojrzale, że można odnieść wrażenie, jakby w domu zjawiło się kolejne dziecko – choć sytuacja jest znacznie gorsza, gdyż dorosły mężczyzna jest większy, głośniejszy i groźniejszy od dziecka. (…)
Poniżej dwadzieścia uwag, które mogą pomóc ci dorosnąć.
Uwaga pierwsza: Nie jesteś centrum wszechświata.
Uwaga druga do dziewiątej: Nie jesteś centrum wszechświata.
Uwaga dziesiąta: Twoja żona ma życie, które jest niezależne od twojego. Czy w to wierzysz, czy nie, istnieją rzeczy, które lubi i które musi robić, które nie mają nic wspólnego z tobą. (…)
Czternasta: Przestań się dąsać, kiedy nie dostaniesz tego, czego chcesz. Kiedy jesteś zestresowany albo przygnębiony, przestań chodzić po domu jak wielki szympans, krytykując, pouczając i obrażając każdego, wszystkim rozkazując i strasząc. Co daje ci prawo sprawiać, aby twoja rodzina musiała się chować po kątach tylko dlatego , że masz zły nastrój?
Piętnasta: Tak, ciężko pracujesz, ale przestań od wszystkich oczekiwać, że stale będą ci z tego powodu współczuć. I na Boga – przestań myśleć, że oznacza to, że nie musisz za to nic robić w domu. (…)
Siedemnasta: Życie nie musi zamierać dlatego, że masz ochotę obejrzeć mecz. Nie rozumiesz tego? Zawsze jest jakiś mecz i zawsze go oglądasz. Zejdź z kanapy i zacznij być mężem i ojcem. Zacznij żyć. Twoja rodzina jest twoim życiem. (…)
Dwudziesta: Kiedy w jakiejś sprawie oczywiście nie masz racji, nie zachowuj się jak nadąsany cymbał. Często się mylisz. Większość z tego, co jest nie tak w waszym małżeństwie to twoja wina. Bądź mężczyzną, przyznaj się do tego i bierz się do roboty.”
                                                                      

                                                                                                                                      „Dobry mąż”  R.M.Alter

"... Płakać trzeba w spokoju. Tylko wtedy ma się z tego radość..."

"... Nic tutaj nie rozprasza. Ani zapach, ani wygląd, ani to, że piersi są zbyt małe. W sieci obraz siebie kreuje się słowami. Własnymi słowami. Nigdy się nie wie, jak długo wtyczka będzie w gniazdku, wi.ęc nie traci się czasu i od razu przechodzi do rzeczy, i zadaje naprawdę istotne pytania. Zadając je, tak do końca chyba nie oczekuje się zupełnej szczerości."

"Każdy ma obowiązek pójść drogą, która biegnie przez jego wieś. Dlaczego? Co takiego znajduje się na tej drodze? Jaka siła każe nam rezygnować z wygody rzeczy znanych i stawić czoło wyzwaniom, mimo że chwała tego świata jest przemijająca? (...) takiej odpowiedzi nie otrzymamy w naszym obecnym życiu. Dopiero na końcu, gdy staniemy przed Stwórcą, objawią się wszystkie szanse, jakie były nam dane zarówno te wykorzystane, jak i odrzucone. (...) W tej najważniejszej dla człowieka chwili nie padnie pytanie, jak żyłem, ale jak kochałem. Ostatecznym rozstrzygnięciem tych poszukiwań będzie siła naszej miłości. Bez znaczenia okaże się to, co zrobiliśmy, w co wierzyliśmy, co osiągnęliśmy. Z tych rzeczy nikt nas nie będzie rozliczał, ale odpowiemy za to, jak kochaliśmy najbliższych. W niepamięć pójdą nasze błędy. Nie zostaniemy osądzeni za popełnione zło, lecz za dobro, którego nie uczyniliśmy. Albowiem trzymać miłość zamkniętą w sobie to postępować wbrew woli Boga; to dowód, że nigdy Go nie poznaliśmy, że kochał nas na próżno. Chwała tego świata przemija i nie ona nadaje życiu sens – dzieje się to za sprawą naszych wyborów, dokonywanych zgodnie z powołaniem, wiarą w ideały i wolą ich bronienia. Każdy gra główną rolę w swoim życiu i to właśnie anonimowi bohaterowie często pozostawiają najtrwalszy ślad."

                                                                                                                                                                                        Paulo Coelho