Dupa

Dupę wynalazł uczony radziecki Wołow. Dlatego mówimy: "dupa Wołowa".Inni
twierdzą, że dupę wynalazła Marynia. Ci z kolei rozmawiają o dupie
Maryni. Dupa pełni ważną rolę w ruchu obrotowym. Wszystko kręci się
wokół dupy. Dupa służy również do przekazywania zdecydowanych sygnałów
niewerbalnych. Dobrze wymierzony, solidny kopniak w dupę jest wyrażeniem
uczuć negatywnych wobec adresata takiego gestu. Dupie można również
przekazać emocje pozytywne, np. całując kogoś w dupę. Dupa może spełniać
też rolę lizaka. Szczęśliwie nie wszyscy są dupolizami. Uniwersalność
dupy nie kończy się na tym, jest ona bowiem zadziwiająco skutecznym
pojemnikiem: w dupie można mieć całe osoby, a nawet społeczności. Dupa
służy nieraz jako etalon: wiele rzeczy jest do dupy, tym samym dupa
spełnia rolę uniwersalnego wzorca porównawczego. W dupę (lub po dupie)
można również dostać. Czynność ta umacnia więzi emocjonalne między
rodzicami i dziećmi. Prócz tego, dupa spełnia rolę siedziska, powiadamy
bowiem: "siadaj na dupie", często z dodatkiem poleceń uzupełniających,
jak np. "[...] i siedź cicho". Określenie "dawać (dać) dupy" funkcjonuje
w dwóch znaczeniach: erotycznym i wartościującym, jednak "ściągnąć kogoś
z dupy" tylko w tym pierwszym. Można również chronić swoją (lub czyjąś)
dupę, co kolejny raz potwierdza ważność dupy
w otaczającym nas świecie. "Zabrać się do czegoś od dupy strony" oznacza
podejście niewłaściwe, od końca; dupa funkcjonuje tu jako synonim
odwrotności. Dupa pełni również rolę uchwytu, można bowiem trzymać się
czyjejś dupy. Określenie to nie oznacza braku równowagi, ale
samodzielności.