Mówił, że nie ma po co żyć

tłumaczył, że nie ma nic

bo stracił dom i młodzieńcze sny

Nie miał siły by opanować łzy

Kolejny dzień nie cieszył go

i nie czekał na pierwszy promyk słońca

Nie uśmiechał się, wciąż ocierał łzy

Myślał "jestem sam, może jestem zły?"

Był jak mgła - niewidzialny, tajemniczy

Był jak kruchy róży kwiat - delikatny

Był jak cichy wiatr - całkiem wolny, lecz samotny

Jak ocean bez dna - nieszczęśliwy

Mówił, że to nie jego świat

Pragnął wrócić tam gdzie się rodzi dusza

gdzie zostawił tą najważniejszą rzecz

wielką przyjaźń i miłość ponad śmierć

Był jak mgła...

Więc dalej idź mój zagubiony Książę

Szukaj szczęścia, ja wiem, że odnajdziesz je

i odzyskasz swe zagubione sny

bo nie jesteś sam... i nie jesteś zły...