Nijakie rozmowy zbyt często prowadzisz,
niekiedy od serca, przeważnie o niczym.
Wygląda, że po to by język poćwiczyć,
bo w takiej rozmowie nikomu nie zdradzisz

swych prawdziwych uczuć, ni prawdziwej twarzy.
Językiem ugniatasz przeżute jak guma
dostępne powszechnie i wytarte słowa.

Silisz się na dowcip, uśmiech też się zdarzy,
ale cóż nowego możesz tu wydumać
kiedy ta rozmowa jest anonimowa?

Dobrze, jak w pociągu tak sobie pogadasz,
zdarza się, że szczerze, nawet się otworzysz.
Nikt cię tutaj nie zna i sen cię nie zmorzy,
bo dla towarzystwa chętnie się dosiadasz.

Ale czy w rodzinie, z najbliższymi swymi
otwierasz się łatwo i rozmawiasz szczerze?
Trudno jest przekazać swe myśli najskrytsze...

Łatwiej je zastąpić słowami ckliwymi,
zagłuszając duszy prawdziwe pacierze
o ten przekaz wolny, intencje najczystsze...

poeto nie chowaj wierszy do szuflady
Zwiędną tam i zmarzną pozbawione powietrza
Otwórz słowom okno niech w niebo ulecą
By zakwitnąć kwiatem w umysłach, przestrzeni
Daj im trochę światła by sensu nie stracić
Pisanego w znakach na cierpliwym przedmiocie
Zachwyt to czy smutek śmiech czy melancholia
To lek naszej duszy miód na nasze serce
Wyciągnij z ciemności te myśli skrywane
By z dna mogły wzrosnąć nad swych czasów miarę

krew....samotnosci...krew...

Wkoło same białe ściany
Tylko w rogu jedne drzwi
Sufit jest pomalowany
A podłoga w miejscach drży

Zero okien, dwie firany
I nikt nie wie, po co są
Wisząca sobie tam samotnie
Przypalone z obu stron

Pokój duży,  cztery ściany
Drzwi zamknięte na klucz mały
Lampa duża, zwisająca
Trochę tylko odstająca
A na środku stolik mały
Uśmiech jest namalowany
Wezmę jakąś kredkę stąd
Dorysuję buźkę złą

Ciągła cisza ani drgnie
I samotność zbliża się
Smutek jest niespodziewany
I do płaczu się zbliżamy…”

Wpadniesz jak ja ?
W otchłań
Przestworzy...
I choć ciągle
lecę,
Wiem, że już
niedługo
Droga się skończy.
Ale teraz jeszcze
lecę i lecę, I lecąc
Spoglądam
w górę...
Widzę me błędy,
Me życie.
Nie chcę
lecieć,
Nie chcę
spadać!
Wrócić tam,
Znów być w górze... -
- tego chcę!...
Jednak ja wciąż
lecę i lecę.
To jest jak nałóg -
- nie mogę
go zwalczyć, choć pragnę.
Czuję się jak w transie.
Powoli uzależniam się
od tej otchłani.
Już nie potrafię
o niczym myśleć.
Pochłaniają mnie
Przestworza.
Już nie zależy
mi na górze,
Nie tak, jak przedtem...
Teraz...
Teraz spadam.
Nagle widzę
Koniec drogi...
I jakieś znaki..
Nie!
To koniec!...

Już przestałem
spadać...
Teraz pozostał mi
tylko trans
Trans....

„Filozofia Niczego”

Poszukiwaczu złotych gór poezji
Powiedz mi w co teraz wierzymy
Czyśmy psalmistami czy ateistami
Myśmy dekadentami czy epikurejczycy?

Powiedz mi czy jesteśmy kowalami
Czy nadal chcemy być nadludźmi?
Chcemy rzec jak Zaratustra,
Czy poczuć się jak Raskolnikow?

Wyznajemy wiarę większej nicości,
Gdyż wchodząc do boskiego domu
Modlimy się o siebie, nie myśląc
Co z podludźmi, ależ z nas hipokryci…

Powiedz mi człowiecze dnia
Bliżej nieokreślonego – współczesnego,
Gdzie dążymy w głębiach myśli?
Czyżbyśmy ku filozofii Niczego płynęli?