"Każdy w jakimś zakątku swojej duszy wie aż nadto dobrze, że samobójstwo jest wprawdzie wyjściem, ale przecież tylko jakimś wyjściem nędznym, nielegalnym, zapasowym, i że w zasadzie szlachetniej i piękniej jest dać się pokonać przez samo życie niż ginąć z własnej ręki."

"I teraz, gdy koniec już bliski
A ja stoję przed ostatnią kurtyną
Mój przyjacielu, powiem to wprost
Ogłaszam swą sprawę, której jestem pewien
Żyłem pełnią życia
Podróżowałem każdą jedną drogą
Ale co najważniejsze
Robiłem to po swojemu

Żale, miałem ich kilka
Później znowu, lecz zbyt mało by je pamiętać
Zrobiłem to, co musiałem zrobić
I patrzyłem na to bez pobłażliwości
Planowałem każdy bieg zdarzeń
Każdy ostrożny krok wzdłuż dróg pobocznych
Ale co najważniejsze
Robiłem to po swojemu

Tak, były czasy, jestem pewien, że wiesz to
Gdy brałem więcej kawałków niż moglem przeżuć
Ale mimo to, gdy nadchodziło zwątpienie
Zjadałem to wszystko i przetrawiałem
Stawiałem wszystkiemu czoła stojąc prosto
I robiłem to po swojemu

Kochałem, śmiałem się i płakałem
Miałem swoje spełnienie, dzieliłem się stratą
I teraz, gdy łzy opadły
Patrzę na to z rozbawieniem
By myśleć: Zrobiłem to wszystko
I mogę powiedzieć - nie w nieśmiały sposób
Nie, to nie ja
Ja zrobiłem to po swojemu

Bo czym jest człowiek i co posiada?
Jeśli nie samym sobą, jest nikim
Mówić rzeczy, które prawdziwie czuje
A nie słowa pełne bojaźni
Utrwalone koncerty, które zakwitły
Robiłem to po swojemu"

Błędy – wszyscy je popełniamy. Zazwyczaj mamy najlepsze intencje jak trzymanie czegoś w tajemnicy, by kogoś chronić. Albo chcemy oddalić się od osoby, którą się staliśmy. Czasami nie wiemy nawet, jakie błędy popełniliśmy. Albo odkrywamy to w ostatniej chwili żeby zdążyć wszystko wyprostować. Ale żaden błąd nie zdarza się bez powodu. Daje nam lekcje czegoś, czego w innym wypadku byśmy nie zrozumieli. Można mieć tylko nadzieję, że więcej nie popełnimy tego błędu.

"Podobno ludzie widzą to co chcą, niektórzy robią krok w tył i widzą ten sam obraz co wiele lat temu. Inni widzą że padli ofiarą własnych kłamstw. Jeszcze inni dostrzegają to co zawsze było tak blisko.. Pozostali uciekają aby samych siebie nie widzieć."

Życie jest jak wielka kolejka górska. Najpierw wszystko jest na równi, człowiek sobie radzi mimo wszystkich problemów. Nagle wszystko zaczyna nabierać innego sensu. Wjeżdżamy pod górkę, z której momentalnie spadamy. Ból jest okropny, ale mimo wszystko nie poddajemy się i jedziemy dalej. Kiedy to wszystko miniemy, są chwile piękne, gdzie chciałoby się ogłosić całemu światu jakie nasze życie jest bezproblemowe, zjeżdżamy. W najmniej oczekiwanym momencie pojawia się pętla, która zmienia cały bieg o 180 stopni, bez wcześniejszych uprzedzeń. Tak z zaskoczenia.Bo tak naprawdę nie wiemy co się zdarzy za parę godzin,a co jutro. Pojawia się parę takich pętli. Wtedy nasze życie jest wywrócone do góry nogami, jesteśmy kompletnie zdezorientowani. Nie radzimy sobie, ale przecież ze wszystkiego da się wyjść cało. Znowu zatrzymujemy się na równi i w pewnym momencie nasza kolejka się kończy. Przychodzi czas, w którym musimy się pożegnać ze wszystkim. Najzwyklejsza śmierć, której tak się boimy. Przecież życie to nic innego, jak upadki i wzloty – płacz i śmiech.