Me dłonie paraliżuje lęk

Strach zasłania mi oczy

Gdybym choć krzyczeć mogła

Gdybym mogła biec

Ratować się ucieczką

Ten Demon w moim tkwi umyśle

tym Strachem jestem ja

te ręce - twarz - spojrzenie

Oto moja zagłada

Nim porwie Cię Świt

Nim odrzucisz Sny

I wyrzekniesz się Nocy

Złącz palce z moimi palcami

I tańczmy w oparach magii

Poza mury przyzwoitości

wyskoczmy razem

Nie zbudźmy Strażnika Dusz

Wybiegnijmy cicho

Szaleńczo dławiąc się w sobie

Niech ulica będzie sceną

Światła latarni osłonią nas

Pierwszy przebudzony tramwaj

zakończy przedstawienie

Ale chodź!

Ucieknijmy przed Świtem

Nim wchłonie  nas szarość

Poczujmy smak Swobody

Przedawkowałam życie

Zachłysnęłam się zbyt mocno

zbyt zachłannie

wskoczyłam na wysokie dawki

Cóż, więc teraz śmierć z przedawkowania

odchodzę w ostatnim ukłonie

gest samowoli - złoty strzał

głęboki sen, wolno, wolno, powoli

Czasem budzę się ze snu

Przerażona

Głos więdnie w gardle

A palce

Zaciskają się kurczowo na poduszce

Czasem budzę się ze snu

 O  przeszłości

Spoglądam na twe jasne oblicze

Patrzę jak oddychasz

I widzę Twój senny uśmiech

Wiem, że przyszłość

Dzielić mogę z tobą

I znów spokojnie zasypiam

Czekać, można by wątpić

w źrenicy oka dnia

jak w tunel cichosen

tak mocno cicho cień

by pomyśleć można

a można aż tak

czekać w źrenicy oka dnia

i wcale nie w sen zapadać

czekać chwilę jedną noc

niespełnienie? to nic

by można by mieć  czas

i czekać tak mocno cicho cień