Spokojne wiedli życie 
każde w swej codzienności,
oddzieleni od siebie
barierą odległości.

On swoje dawno przeżył
ona jeszcze kochała,
on już nawet nie marzył
ona nie spodziewała.

Pewnej spokojnej nocy 
gdy gwiazdy rozbłyskały,
księżyc oświetlił ziemię
ich oczy się spotkały.

Niczym majowa burza
miłość się rozszalała,
pokochał całym sercem
i ona pokochała.

Uczucie ciągle kwitło
sielankę słodką wiedli,
dni w szczęściu upływały
do niebios aż dosięgli.

Nie mogąc być koło niej
usychał od tęsknoty,
już nic go nie cieszyło 
aż umarł ze zgryzoty.

Cóż warte takie życie
gdy smutkiem się oblekło,
tęskniła tak ogromnie
aż serce z żalu pękło.

Oddzielnie pochowani 
śmierć znowu dziś ich swata,
na wieki zawsze razem
fruwają gdzieś w zaświatach.

IDOL

Kiedy noc przypuściła 
na dzień atak frontalny,
morze się zatrzymywało 
na ogromnych blokach skalnych.

Fale się rozbijały 
o monumentalny nagrobek,
na którym kobieta stała
nieruchomo jak Niobe.

Włosy na wietrze tańczyły 
mokra bryza w nie biła,
z rozchylonej kurteczki 
kształtną piersią kusiła.

Dumnym spojrzeniem daleko
na widnokrąg zerkała,
jak Penelopa powrotu 
Odysa wyglądała.

Wyraźnie widać było 
choć robiło się już ciemno,
że spełni się jej marzenie
nie czeka nadaremno.

IDOL

Kiedy wcześnie rano 
idącą Cię ujrzałem,
chociaż to tak odległe
o Włoszech pomyślałem.

W głowie układałem
dla Cię słowa canzony,
serce wyrywało 
do słonecznej Werony.

Gdy jeszcze do wczoraj 
niczym dziecko uśpione,
dzisiaj chce serenady 
śpiewać pod balkonem.

Nocą pływać Adygą 
słuchać jak gra lira,
kochać do szaleństwa 
jak za czasów Szekspira.

Miłość wyznać Tobie 
kochany usłyszeć,
niechaj płynąc do raju 
gondola nas kołysze.

IDOL

Słońce na bezchmurnym niebie 
od rana mocno się trudzi, 
jak nierozbudzonych śpiochów 
przyrodę do życia budzi.

Pierwsze motyle fruwają 
wierzby baziami upstrzone,
ptaki radośnie śpiewają 
trawy puszczają zielone.

Tulipan wolno rozkwita 
przez wiatr marcowy smagany,
słońce niby mocarz kruszy
zimy lodowe kajdany.

Żuraw na łące pod lasem 
tańczy swój taniec miłosny
bocian zgłodniały oznajmia 
klekotem nadejście wiosny.

IDOL

W kąciku zapomniany 
czasy wspominasz dawniejsze,
siwizną przyprószony 
wyszło z ciebie powietrze.

Ujrzałeś światło dzienne 
szmatka image poprawiła,
jednym dmuchnięciem pompka
na koła postawiła.

Nadepnąłem twardym butem
na przemian na deptaki,
jak żuraw łańcuch skrzypnął 
już kręcą się bliźniaki.

Zagrała w uszach muza 
twarz wiaterek lekko pieści,
po takiej długiej przerwie
kręcenie troszkę męczy.

Las wita błogą ciszą 
pewnie trwa jeszcze sjesta,
lub nikt nie wrócił jeszcze
wszak dopiero wiosna wczesna.

Czas mija bardzo prędko 
zaspokoiłem chętkę,
wszak niezły to początek
zaliczyliśmy dwudziestkę.

IDOL