در اندرون تو کسي ست

دنيايي ست ..
 
و ترا ياري خواهد داد که خواستن را

به شدن بدل کني
 
ونيرويي نهفته ,که گامهايت را

پيوسته براه تواند برد
 
پس خو يشتن را آنگونه که مي پسندي ترسيم کن

ودست به کار آنچه بايد
 
وهر روز تنها گام بردار,آرام و پر توان

در امتداد آن روياي دلپذير


آري گاه چنين شود که تداوم راه

سخت وناممکن آيد

رويايت را فرو مگذار

پس آنگاه سحر گاهي فرا خواهد رسيد

که چشم بگشايي وخويشتن را ببيني

بايسته وپر توان

وآميخته ي آنچه که مي خواسته اي

اين کمترين پاداش شهامت است

وايمان به آنکه در تست

و آويختن به روياهايت

روياهايت را فرو مگذار ..

ﻧﯿﮑﻮس ﮐﺎزاﻧﺘﺰاﮐﯿﺲ (ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ی"زور ﺑﺎی ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ")ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﮫ:

 در ﮐﻮدﮐﯽ, ﭘﯿﻠﮫ ی ﮐﺮم اﺑﺮﯾﺸﻤﯽ را
روی درﺧﺘﯽ ﻣﯿﺎﺑﺪ , درﺳﺖ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﮫ ﭘﺮواﻧﮫ ﺧﻮد را اﻣﺎده ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ از ﭘﯿﻠﮫ ﺧﺎرج ﺑﺸﻮد.ﮐﻤﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ, 
اﻣﺎ ﺳﺮاﻧﺠﺎم –ﺟﻮن ﺧﺮوج ﭘﺮواﻧﮫ ﻃﻮل ﻣﯿﮑﺸﺪ-ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽ ﮔﯿﺮد ﺑﮫ اﯾﻦ ﻓﺮاﯾﻨﺪ ﺷﺘﺎب ﺑﺒﺨﺸﺪ.ﺑﺎ ﺣﺮارت دھﺎﻧﺶ
 . ﭘﯿﻠﮫ را ﮔﺮم ﻣﯿﮑﻨﺪ , ﺗﺎ اﯾﻨﮑﮫ ﭘﺮواﻧﮫ ﺧﺮوج ﺧﻮد را اﻏﺎز ﻣﯿﮑﻨﺪ .اﻣﺎ ﺑﺎﻟﮭﺎﯾﺶ ھﻨﻮز ﺑﺴﺘﮫ اﻧﺪ ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ, ﻣﯽ ﻣﯿﺮد
ﮐﺎزاﻧﺘﺰاﮐﯿﺲ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ:

ﺑﻠﻮﻏﯽ ﺻﺒﻮراﻧﮫ ﺑﺎ ﯾﺎری ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻻزم ﺑﻮد, اﻣﺎ ﻣﻦ اﻧﺘﻈﺎر ﮐﺸﯿﺪن ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ. ان ﺟﻨﺎزه ی
ﮐﻮﭼﮏ,ﺗﺎ ﺑﮫ اﻣﺮوز, ﯾﮑﯽ از ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺗﺮﯾﻦ ﺑﺎرھﺎ ﺑﺮ روی وﺟﺪاﻧﻢ ﺑﻮده.اﻣﺎ ھﻤﺎن ﺟﻨﺎزه ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﻔﮭﻤﻢ ﮐﮫ ﯾﮏ
ﮔﻨﺎه ﮐﺒﯿﺮه ی ﺣﻘﯿﻘﯽ وﺟﻮد دارد:ﻓﺸﺎر اوردن ﺑﺮ ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﺑﺰرگ ﮐﯿﮭﺎن.ﺑﺮدﺑﺎری ﻻزم اﺳﺖ, ﻧﯿﺰ اﻧﺘﻈﺎر زﻣﺎن
ﻣﻮﻋﻮد را ﮐﺸﯿﺪن, و ﺑﺎ اﻋﺘﻤﺎد راھﯽ را دﻧﺒﺎل ﮐﺮدن ﮐﮫ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮای زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ ﺑﺮﮔﺰﯾﺪه اﺳت

زندگی زیباست ای زیبا پسند

زنده اندیشان به زیبایی رسند

آن قدر زیباست این بی بازگشت 

کز برایش میتوان از جان گذشت

امروز هر چه قدر بخندی و هر چه قدر عاشق باشی
از محبت دنیا کم نمیشه پس بخند و عاشق باش
امروز هر چه قدر دلها را شاد کنی
کسی به تو خورده نمی گیره پس شادی بخش باش
امروز هر چه قدر نفس بکشی
جهان با مشکل کمبوداکسیژن روبه رو نمیشه
پس از اعماق وجودت نفس بکش
امروز هر چه قدر آرزو کنی
چشمه ی آرزوهات خشک نمیشه پس آرزو کن
امروز هر چه قدر خدا رو صدا کنی خسته نمیشه
پس صدایش کن او منتظر است
او منتظر آرزوهایت .خنده هایت.گریه هایت
ستاره شمردن هایت و عاشق بودن هایت است

برای همه ی اونایی که دلشون زیبات

و افکارشون زیباست

زیباسلام

زیباهواي حوصله ابري است
چشمي از عشق ببخشايم
تا رود آفتاب بشويد
دلتنگي مرا
دست مرا بگير و کوچه هاي محبت را
با من بگرد
يکجا هواي زمزمه دارم
زیباکنار حوصله ام بنشين 
بنشين مرا به شط غزل بنشان
بنشان مرا به منظره ي عشق
بنشان مرا به منظره ي باران
بنشان مرا به منظره ي رويش
من سبز مي شوم 

زیبا سلام 

براساس داستانی، روزی فردی جوان هنگام عبور از بیابان، به چشمه آب زلالی رسید. آب به قدری گوارا بود که مرد سطل چرمی اش را پر از آب کرد تا بتواند مقداری از آن آب را برای استادش که پیر قبیله بود ببرد. مرد جوان پس از مسافرت چهار روزه اش، آب را به پیرمرد تقدیم کرد. پیرمرد، مقدار زیادی از آب را لاجرعه سر کشید و لبخند گرمی نثار مرد جوان کرد و از او بابت آن آب زلال بسیار قدردانی کرد. مرد جوان با دلی لبریز از شادی به روستای خود باز گشت. اندکی بعد، استاد به یکی دیگر از شاگردانش اجازه داد تا از آن آب بچشد. شاگرد آب را از دهانش بیرون پاشید و گفت: "آب بسیار بدمزه است." ظاهرا آب به علت ماندن در سطل چرمی، طعم بد چرم گرفته بود. شاگرد با اعتراض از استاد پرسید: آب گندیده بود. چطور وانمود کردید که گوارا است! استاد در جواب گفت: تو آب را چشیدی ومن خود هدیه را چشیدم. این آب فقط حامل مهربانی سرشار از عشق بود وهیچ چیز نمی تواند گواراتر از این باشد.