Niebo granatem zaciągnęło
 znikło słońca serce,
 milionami snieżynek sypnęło
 ziemię przykryły białe kobierce.

 W mroźnym powietrzu lutowym
 błyskają puchowe iskierki,
 spadają ruchem falowym 
 zima nadal prowadzi swe gierki

 Mróz kałuże jęzorem łechce
 drogi białe jakby się mleko wylało, 
 zima odejść wciąż niechce
 trzyma jakby jej było mało.
 

 Kiedy słonko wyjrzy zza chmury 
 i rozpuści złote promienie,
 wodą zapełnią się dziury
 zima pójdzie w zapomnienie.

 IDOL
 

Słoneczna kula powoli tonie
lipcowy dzień w gorączce kona,
morze falując przedłuża agonie
noc wyciąga ciemne ramiona.

Ostatnie mewy sennie dryfują
jak statki zakotwiczone na redzie,
bezroskie niczym się nie przejmują
pogrążone w głębokiej ascezie.

Idziemy plaży brzegiem 
kobiercem z ziarenek bezmiaru,
przypruszonym muszelek śniegiem
przetykanych ziarnkami jantaru.

Milionami kropel usta zroszone
gaszą namiętne pragnienie,
słońce już prawie zgaszone
zjaw - na piasku rzuca cienie.

Wzrok hen w dal utkwiony
bije z niego radosna poświata,
wsłuchani w serc miłosne dzwony
idziemy- przytuleni na kraj świata.

IDOL

 W starym lesie gdzie bór tęgi 

 wśród gęstwiny modrzewiowej,
 pan słowiczek bierze cięgi
 od swej żonki słowikowej.

 Że go w domu niema grzmiała,
 wciąż w przestworzach tylko buja,
 znów ze sroką go widziała
 powiedz,czyś się w niej zabujał?

 Innym razem koło buku
 na gałęzi starej sosny,
 do kukułki krzyczał kuku
 jak skowronek był radosny.

 Nie tak dawno przy dąbrowie 
 tam gdzie rosły wielkie dęby,
 komplementy prawił sowie
 miły był dla młodej zięby. 

 Ciągle obcym pięknie śpiewa
 a mnie biedną zaniedbuje,
 już od rana z domu zwiewa
 ze wszystkimi romansuje.

 Ja Cię wcale nie zostawiam
 inne dla mnie to marnota,
 słówkiem miłym je zabawiam
 Ciebie jedną tylko kocham.
 

 IDOL

 Dzień płacze deszczu kroplami
 mgły dywan wokół rozścielił,
 kolejny trudny okres przed nami
 znowu los nas rozdzielił.

 Cisza wkoło aż dzwoni
 smutek z kąta wychodzi,
 akordem smutnej symfonii
 tęsknota do głosu dochodzi. 
 
 Jękiem bolesnym westchnienie
 w oddechu zimnym zamieram,
 piekące jak oparzenie
 łzy tęskne z oczu ocieram.

 Znowu w smutku się taplam
 jak ptak co w błocie brodzi,
 iskrę leku wolno zakraplam 
 nadzieja w sercu się rodzi.

 Jutro jakieś znowu zagości
 zza chmur wyjdzie słoneczko,
 wśród ogólnej radości 
 powrócisz moja Zmoreczko.

 Na mą szyję ręce zarzucisz
 usta podasz gorące,
 smutek w radość obrócisz
 szepcząc - witaj mi Słońce.

 IDOL
 

W centrum miasta mieszkała
na Miłosnej pod piątką,
zepchnięta na ubocze
zwykłe brzydkie kaczątko.

Pogodna i uśmiechnięta
skromna w swojej prostocie,
dzielnie swój krzyż dźwigała
w codzienności Golgocie.

Nie dbała wcale o siebie
o innych wciąż zatroskana,
nie goniła za modą 
zawsze skromnie ubrana.

Wreszcie cud się wydarzył
pękły serca bastiony, 
rycerz na białym koniu 
zjawił się upragniony.

Włosy wiatrem skręcone
usta poczerwieniały,
oczy jak dwa bursztyny 
białe zęby błyskały.

Jak za dotknięciem różdżki
co dzień piękniejsza była
wzbudzając podziw i zachwyt 
miłość ją odmieniła.

Że szczęście kiedyś przyjdzie
nadzieja rodzi się płocha,
nikt nie poczuje życia 
kto mocno nie pokocha.

IDOL