Ciemność nadciąga szara 
słońce się wolno chowa
dzisiaj dobiegła końca
moja misja życiowa.

Twoją ostatnią wolę
spełniłem co do joty
tylko smutek pozostał 
i łzy biednego sieroty.

Wicher ostrym podmuchem
przerwał łącząca nas nić
życie sens utraciło 
już nie mam dla kogo żyć.

Gdy co dzień Cię odwiedzam
dusza z bólu omdlewa
kwiaty na Twej mogile
smutku łzami podlewam.

Choć usta skarg są pełne
że tak mi źle bez Ciebie
nadzieja tli się iskrą 
że teraz jesteś w niebie. 

IDOL 

Dobiegała północ
snu rozlana rzeka
w lśniącą biel ubraną 
dostrzegłem z daleka.

Biegłem coraz szybciej 
krzycząc wróć kochana 
dzieliła nas jednak 
niewidzialna ściana.

Upadłem na ziemię
schyliłem w pokorze
wyszeptałem cicho 
zwróć Ją dobry Boże.

Jeszcze taka młoda 
tak Ją opłakuję
- nie da rady synu 
tu Jej potrzebuję.

Doznałem olśnienia 
łzy przestałem ronić
jak idzie do Boga
nie będę Jej bronić.

Ulgą napełniony 
poczułem się błogo 
mówiąc - przecież w niebie 
nie chcą byle kogo.

Co dzień modły wnoszę
prosząc za Twą duszę 
jak wszystko ogarnę
do Ciebie wyruszę.

IDOL

Za oknem świat gwarny 
mój – zamknięty w ciszę
Morfeusz gdzieś przepadł 
do snu nie kołysze.

Słońce wstaje blade
znowu dzień upiorny 
wszystko takie szare 
zgubiłem kolory.

W pokoju pająki 
jak goście natrętni 
z pustymi sieciami
z głodu siedzą smętni.

Po domu się snuję
czytam jak pamiętnik
w kątach smutek drzemie 
a wczoraj – życiem tętnił.

W myślach słowa głuche
zabrakło lektorki 
dłoń wolno przesuwa
różańca paciorki.

Co chwila westchnienie
rani nastrój ckliwy
bo w tym pustostanie
jest jeszcze ktoś żywy.

IDOL

Kiedy Cię spotykałem
lśniłaś tak jak złoto 
me serce ujęłaś
serdeczną prostotą.

Z ufnością dążyłaś 
do celu uparcie
kiedy upadałem
byłaś mocnym wsparciem.

Uznanie zdobyłaś 
i życiową atencje
kochałaś nas wszystkich 
swym ogromnym sercem.

Uczyłaś właściwe
wartości wybierać
że kiedy upadasz
to w Bogu nadzieja.

Aż nastał poranek 
gdy słońce wstawało 
z uśmiechem odeszłaś
serce bić przestało.

Z piersi się dobywa 
żal brzmiący tak tęsknie
smutku łza w mym oku 
nigdy nie obeschnie.

IDOL

W malutkiej tawernie
Czerwona Planeta
za barem siedziała
urocza kobieta.

Naprzeciw niej facet 
trawiony amokiem
w walory wpatrzony 
pożerał ją wzrokiem.

Dorodne melony
w dekolcie błyskały
pod naporem wzroku 
guziczki trzeszczały.

Nie zdzierżyła nitka
tocząc bój bezkrwawy
gościowi pod oknem
guzik wpadł do kawy.

Pociągnąwszy łyka
zaczął mocno łzawić
guzik siedział w gardle
byłby się udławił.

Nigdy w biust kobiecie
nie patrz za głęboko
nie tylko guzikiem
możesz dostać w oko.

IDOL